Je zult het maar moeten doen. Op een groot congres voor zevenhonderd man spreken, net na de openingsspeech van Neelie Kroes. Tijdens Female Tech Heroes op 21 mei was dat precies wat Inge Lekkerkerker, managing director van Accenture, te doen stond. Die dag deden topvrouwen, onderzoekers en ingenieurs op de HighTech Campus in Eindhoven een boekje open over hoe het is om te werken in een door mannen gedomineerde techwereld. Voor Inge was het vertellen van haar persoonlijke verhaal aan een volle zaal op het congres een belangrijk moment. Ze wilde het perfect doen, en koos ervoor zich grondig voor te bereiden. Dat begon met een telefoontje naar mij.
We besloten de voorbereiding in drie stappen aan te pakken: zoeken, schrijven, repeteren. We startten in Amsterdam met een gesprek van bijna twee uur waarin we samen aan de hand van de bouwstenen uit The Wow Starts Now de contouren van het verhaal verkenden. Op zoek naar onvermoede invalshoeken, verrassende wendingen en tegelijkertijd naar een rode draad. Met een begin en een einde en met momenten van tegenslag en succes. En uiteindelijk ook naar het centrale inzicht, dat zich overigens tijdens het gesprek al snel aandiende. Aan het eind van de sessie hadden we een globale scèneketting gemaakt, waarmee we verder konden.
Vervolgens ging Inge het verhaal uitschrijven door te zoeken naar de juiste woorden om al die momenten uit de scèneketting tot leven te wekken. Elke versie stuurde ze me per mail toe, die ik dan weer van commentaar en suggesties voorzag, zodat de volgende versie weer scherper werd. Sommige suggesties nam ze over, andere wees ze resoluut van de hand. En zo hoort het ook, het was en is haar eigen verhaal.
Een week voor het congres doken we met theaterregisseur Saskia Huybrechtse de oefenruimte in om het verhaal te repeteren. In deze laatste stap kreeg het verhaal zijn definitieve vorm, en kreeg Inge steeds meer grip op het vertellen van haar verhaal, omdat ze al die momenten kon visualiseren en er ook met de juiste intentie wist te vertellen. Bij elke uitvoering werd het beter en beter.
Aan het eind besloten Inge en Saskia een dag voor het congres nog een laatste, generale repetitie te houden. Inge kende haar verhaal inmiddels door en door. Gewapend met de laatste tips van Saskia over het spreken voor een volle zaal (net iets langzamer, alles net iets groter), reisde ze af naar Eindhoven, zodat ze de volgende dag zonder reisstress naar het congres kon gaan, en ruim op tijd in de zaal te zijn om alvast op het podium te staan en de zaal te leren kennen.
Die ochtend vertelde Inge aan een volle zaal het verhaal van haar leven. En omdat de organisatie het heeft gefilmd, kun je er hier naar kijken. Inge had zich grondig voorbereid, zo grondig dat je er op het podium helemaal niets van merkte, en ze de zaal op een volkomen natuurlijke wijze inspireerde. Zo werd Inge een van mijn grootste helden.
