Maandag 4 juni was het dan eindelijk zover. Dit was de dag die ik wist dat zou komen. Om half vijf stond ik met mijn spullen voor de deur van het Gooiland Theater in Hilversum. De aankondigingsposters hingen er al, de banieren van Managementboek en Logeion stonden er al. De gastdames van Managementboek waren druk bezig de gastenbadges op alfabet te zetten, de T-shirts goed gesorteerd in de rekken te leggen en de boekentafel (met stapels van al mijn vorige boeken) klaar te zetten.
In de theaterzaal maakte ik kennis met Jelle van de techniek. Toneelmeester Renze liet me een paar keer heen en weer over het podium lopen. Een prachtige zaal met rode stoeltjes, een scherm zo groot dat ik er zelf klein van werd. Jelle sloot mijn laptop aan, hing me een microfoontje om en we deden de eerste soundcheck. En daarna begon het echte werk.
Saskia liet me een paar keer mijn opening doen, die er met steeds meer energie uitkwam. De toneelmeester zette een compleet bankstel op het podium dat voor mijn gevoel in de weg stond. De bank, het tafeltje en de lamp bleven staan, de rest moest weg. Ter plekke besloot ik dat ik dan op die bank al lezend zou beginnen terwijl het publiek de zaal zou komen binnenlopen. Ik kreeg mijn eigen kleedkamer met een code, en voelde ik me helemaal thuis in het theater.
Ik kende mijn verhaal goed, zag het meeste voor me en natuurlijk wist ik wat ik die avond bij mijn publiek wilde bereiken. Het is een oude (geheime) en voor mij al lang niet meer verborgen intentie uit de tijd dat ik in mijn bandje Poison Ivy zat. Vlak voordat we op moesten, keken we elkaar aan en riepen we altijd dat we de zaal plat gingen spelen. En nog steeds als ik ergens het podium op stap, zeg ik altijd (bijna gniffelend) tegen me zelf: ik ga ze platspelen. Dat dat eigenlijk een totaal ongepaste intentie is, die meer hoort bij een twintigjarige die graag wil imponeren, doet er niet toe, het werkt. Deze intentie zet me elke keer weer in actie.
Om kwart voor zeven zat ik op het podium lekker op mijn bank in The Wow Starts Now te lezen. Vanaf vijf voor zeven liepen de mensen de zaal binnen. Die zat op een gegeven moment lekker vol. De deuren gingen dicht, het zaallicht doofde, mijn introfilmpje werd ingestart en toen dat bijna klaar was stond ik op, fluisterde mijn beginzin, dacht nog even aan dat platspelen en zette ik de eerste zin van mijn verhaal in.
Voor de pauze ging dat vooral over de werking van verhalen en de bouwstenen van onvergetelijke verhalen en pitches. Al snel merkte ik dat het stond. Na iets meer dan een uur sloot ik de eerste helft af. Saskia kwam bij me in de kleedkamer om me nog wat tips te geven, en ik ging me voorbereiden op het tweede deel, dat er volgens mij nog niet zo strak inzat.
Na de pauze was het dan ook even zoeken naar het juiste gevoel, en juist toen haalde ik dat uit de reacties van het publiek. Door dichter op hen te spelen, meer te ontspannen, te vertrouwen op mijn eigen verhaal en de intentie te verschuiven naar inspireren, sloeg ik bijna vanzelf een wat lossere toon aan. Met het slotapplaus en de enorme bos bloemen was ik enorm blij. In de kleedkamer trok ik een ander shirt aan, daarna ging ik in de foyer in met bekenden en onbekenden praten, en af en toe een boek signeren. Eenmaal thuis zat ik tot diep in de nacht na te stuiteren en te genieten van een meer dan geweldig seminar. En een paar dagen later verscheen deze prachtige recensie vanuit de zaal op het Managementblog van Managementboek, en kon ik er nog een keer van nagenieten.
Vier juni in Hilversum was een onvergetelijke avond, die we waarschijnlijk dit najaar nog eens gaan herhalen.
