Soms kan het raar lopen. Op een prachtige lentedag in 2010 was de brandmanager van XS4ALL op bezoek bij haar bureau om de nieuwe campagne voor te bereiden. Tussen twee meetings door wilde ze wat werken. Ze zette haar laptop aan, zocht een draadloos netwerk en zag in de lijst een netwerk met daarin de letters BEX. Vier dagen daarvoor had ze een interne workshop storytelling bij KPN bijgewoond. De naam Bex* was blijven hangen. Ze vroeg aan haar accountmanager waar ze dat Bex* kon vinden. Die stuurde haar de trap op, twee verdiepingen hoger. Boven liep ze per ongeluk de verkeerde kant op en botste ik bijna tegen haar op. Ze vroeg of Theo Hendriks er ook was. Het was het begin van een prachttraject vol verhalen.
Gisterenmiddag was ik in een kantoorpand in Diemen Zuid. In een grote presentatieruimte waren twee tribunes opgesteld, recht tegenover elkaar, met plaats voor steeds honderd man. Ze kwamen voor een soort van nieuwjaarsbijeenkomst. Er stonden twee presentaties gepland. Lennart Booij presenteerde, ik vertelde het verhaal van XS4ALL, de directeur zou daarop de toekomstvisie van XS4ALL presenteren. Het thema was ‘Getting Back is only the beginning…’, de aankondiging was uitgewerkt als een grote filmposter die overal in het pand was opgehangen. Er was een geluidsman en er was een cameraman. We hadden twee keer een uitverkocht huis.
Vaak begtint de ontwikkeling van een corporate story bij het leiderschap van de organisatie. Met als opdracht: een abstracte en vaak bloedeloze visie, missie en ambitie verpakken in een spannend verhaal, om daarmee de medewerkers in beweging te krijgen. Maar het kan ook andersom. En hoe! In de afgelopen zomer heb ik in bijna twintig sessies XS4ALL leren kennen door de levensechte verhalen die groepjes medewerkers mij en elkaar vertelden. Managers deden volop mee en vertelden ook hun eigen verhalen. Veel van die verhalen zaten vol trots en bewondering voor het bedrijf, het merk, de eigenzinnige cultuur en voor de bijna anartchistische ontstaansgeschiedenis. Maar er waren ook kritische verhalen, over dingen die steeds opnieuw verkeerd gingen. Blinde vlekken, verwijten over remmende voorsprong en ervaringen die ze blijkbaar niet konden omdraaien. Geïnspireerd door die meer dan honderd verhalen heb ik in de afgelopen maanden de corporate story geschreven en die op basis van commentaren van deelnemers uit de sessies steeds verder verbeterd, tot het echt allemaal klopte. Gisterenmiddag was de besloten première. Ik zou het verhaal voorlezen, maar natuurlijk niet van papier. De dag ervoor had ik het verhaal daarom op mijn Ipad geladen en met de handige app Prompterous had ik ineens mijn eigen teleprompter. Want ze waren streng: ik kreeg 10 minuten en geen seconde meer. Maar ook de prompter was onverbiddelijk. Die timede mij op 11:30 en wat ik ook deed, ik kreeg het niet sneller verteld. Uiteindelijk heb ik die negentig seconden dan maar gestolen.
Het mooie van de sessie was niet het applaus dat ik kreeg, maar het verhaal erna. De directeur had zelf zijn toekomstvisie verpakt in een verhaal met als titel Sliding Doors dat twee mogelijke toekomsten voorspiegelde aan de groep. Hij vertelde het met verve, precies zoals we het hem ooit hadden geleerd. Krachtige stem, goed gebruikmakend van de ruimte, met gevoel voor timing. Het verhaal zat vol herkenbare details en onverwachte wendingen. Tijdens zijn verhaal keek ik naar een helft van het publiek en zag ik hoe hij ze meevoerde. Ook zij zagen het voor zich. Daarna werd door het publiek fel gediscussieerd over de dingen die nodig waren om die gewenste toekomst ook echt mogelijk te maken. Lennart was een krachtige aanjager van het debat. Ik zag de verhalen hun werk doen. De corporate story als stevig fundament, het toekomstverhaal als opener voor een verkenning van de dingen die vanaf morgen anders of beter moeten. Hier had geen Powerpoint tegenop gekund! En dat we het hele programma twee keer deden was helemaal geen straf, want aan het eind van iedere sessie was er champagne, en als dank voor mijn vertelling verliet ik het pand met een ingelijste filmposter!