Het was een feest, gisterenmiddag. De workshop storytelling tijdens de Week of Inspiration van Right to Play. Als geen ander waren de zes coaches in staat hun persoonlijke Right to Play verhaal te vertellen. Wat mij betreft waren het inderdaad stuk voor stuk huiveringwekkende prachtverhalen, vol ontwikkeling en verandering. Verhalen over kinderen die op straat leven, worden mishandeld en daardoor zelf niet willen deugen. Over kinderen die, als niemand iets zou doen, gedwongen worden in een andere land te gaan werken. Maar in alle verhalen zat de ommekeer die Johann Olav Koss altijd al heeft willen bewerkstelligen: door mee te doen aan ‘play-activities’ (ja ook Right to Play heeft last van bedrijfsjargon) groeien die kinderen langzaam maar zeker uit tot volwaardige mensen. Kinderen die goed voor zichzelf zorgen, en die goed voor elkaar zorgen. Leiders in de dop. En het mooie was dat mijn zes coaches dit in alle rust en met alle overtuiging vertelden, en gingen glinsteren en stralen zodra ze die merkbare verandering in al die kinderen aanstipten. Wat er dan op het podium stond, waren stuk voor stuk inspirerende leiders van gemeenschappen die volop genieten van het werk dat ze doen. Vol vuur, vol passie. Achteraf gezien had ik ze al deze verhalen moeten laten vertellen aan een zaal vol bestuurders en managers. Die hadden veel, heel veel kunnen opsteken van mijn zes Afrikaanse helden.
