Straks vertrek ik naar Wenen, waar ik morgen twee keer een korte workshop storytelling verzorg op de Communicating Change Conference. De uitnodiging kwam een week na het winnen van de European Excellence Award, waar ik al eerder over heb geschreven. Dit keer gaat de reis met een vliegmachine van onze eigen Franse KLM, dus ik verwacht geen problemen. Het online inchecken verliep in ieder geval probleemloos.
Wenen is voor mij de stad van Hundertwasser, Klimt en Schiele, maar ook die van Freud, Happel en Sissi. En natuurlijk die van André Rieu. Al met al dus best een saaie stad. Ongetwijfeld is er over Wenen door anderen heel veel te vertellen, maar niet door mij.
Vroeger, toen ik nog baste in een bandje was er ineens de synthesizerhit van Ultravox, gelanceerd met een videoclip die de stad bepaald niet op zijn voordeligst liet zien. Maar dat was dan ook midden in het doemtijdperk. Het nummer schijnt trouwens helemaal niet over Wenen te gaan, maar over een meisje dat Vienna heette. Vele jaren later heb ik Nachtwerk van Thomas Glavinic gelezen. Een angstaanjagend mooi boek over een man die ’s ochtends wakker wordt en er langzaam maar zeker achterkomt dat hij de laatstlevende mens op aarde is. Ook dat speelde voor een groot deel in Wenen, en ook daar werd ik niet vrolijk van. Kortom, er is iets met die stad.
Toch weet ik zeker dat ik me er prima ga vermaken. Veranderaars en verbeteraars uit heel Europa hebben zich verzameld om zich vanmiddag, vanavond en morgen te verdiepen in de nieuwste inzichten op het gebied van verandercommunicatie. En daar mag storytelling natuurlijk niet bij ontbreken. Serge heeft me een stevige netwerkdoelstelling meegegeven en me gesommeerd heel veel visitekaartjes uit te ruilen. Voor vrijdag heb ik, getipt door mijn collega Katinka, alvast een bijzondere eetplek gevonden, op slechts enkele minuten lopen van mijn hotel. Japans, dat dan weer wel.
