Weet u nog van de twee nominaties voor de European Excellence Awards 2010? De nominaties moesten worden verzilverd in Praag. In het diepwinterse Praag welteverstaan. En dus ging een driekoppige Bex*-delegatie op reis. Woensdagavond waren we om half vijf op Schiphol, we zouden twee uur later vliegen. Met Easyjet. Die avond ervoeren we persoonlijk het subtiele verschil tussen goedkoop en voordelig. Eerst gingen we boarden om 18:00, daarna om 19:10 en daarna om 21:45. Toen het dan eindelijk zover was (eerlijk is eerlijk, we kregen een vouchter van € 4,95 voor een vertragingsdrankje) en we de trap naar beneden namen (heel grappig, er waren twee rijen: ‘normal boarding’ en ‘speedy boarding’) werden we in de kale wachtruimte gepropt (‘laatste rij, alstublieft’ ). Daar kregen we na tien minuten het bericht dat iemand van de bemanning iets op het hoofd had gekregen, en dat daar eerst even naar moest worden gekeken. Nog een half uurtje uitstel, dat kon er nog wel bij. Mijn beide reisgenoten, de twee Mariekes gingen op de grond zitten en bladerden in een tijdschrift. Angstvallig hield ik ondertussen de balie in de gaten en keek naar de gezichten van de piepjonge begeleiders. Van die gezichten was maar een ding af te lezen: business as usual.
En dat klopt ook. Want de vlucht van Amsterdam naar Praag was de afgelopen twee weken voortdurend vertraagd. Dat kan aan Praag liggen, het kan aan Easyjet liggen maar eigenlijk kan het natuurlijk niet. In mei was mijn vlucht naar Seattle geannuleerd maar toen was er dan ook een heuse IJslandse aswolk in de lucht. Een andere collega had vorige week een weekendje Praag gedaan (toeval bestaat niet). In plaats van op maandag terug te vliegen, was het donderdag geworden. Haar ervaringen spookten door onze hoofden terwijl we zaten te wachten. Na bijna een uur kwam het vervelende bericht dat het bemanningslid niet in staat was de vlucht naar Praag aan te vangen. Of we ons wilde melden bij de Easyjet-balie in vertrekhal 3, daar zouden we verdere instructies krijgen. Het was bijna middennacht. Kafka was er niets bij.
Gedrieën liepen we naar de balie. Bij het zien van de lange rij aldaar brak ik, en met mij nog een van de Mariekes. Zij ging er alles aan doen om de trein naar Utrecht te halen. Ik ging mijn Smart-geparkeerde auto (daar heb je weer dat voordeel) weer van P3 rijden en daarna naar huis. De derde reisgenoot, de andere Marieke, lieten wij moederziel alleen achter. Zij had naar Tilburg terug moeten gaan maar daar had ze helemaal geen zin meer in. “Ik ga,” zei ze. “Ik heb er alles voor afgezegd, dus nu ga ik ook, al moet ik lopend.” Had ik u al verteld dat ze zwanger is? Het werd bijna een slap kerstverhaal maar gelukkig kreeg ze als eerste een kamer in het noodhotel. Zij groeide uit tot de ware held in dit verhaal. Het kon niet anders of zij moest deze queeste in haar dooie eentje voltooien. Haar belevenissen kun je hier lezen. Ik – held op sokken – drukte mijn snor en lag thuis de hele nacht te woelen. Slapen was geen optie meer.
Marieke vertrok de volgende dag met maar anderhalf uur vertraging (omdat de vleugels eerst ge-de-iced moesten worden…). De hele dag hielden we sms-contact, maar vanaf 16:00 werd het stil. Om 18:00 zette ik mijn Blackberry alvast op ‘luid’ , terwijl ik wist dat de ceremonie pas om 20.00 zou beginnen. Vanaf 21:00 hield ik het niet meer, en begon ik door de kamer te ijsberen. Om 21:15 ging de telefoon. Het was een vriend die enthousiast begon te vertellen over een grandioos aanbod dat ze hem hadden gedaan. Op freelancebasis, ving ik half op, maar wel vast voor 8 dagen per maand en veel extra’s en nog veel meer toekomstperspectief. Ik liet hem uitpraten, want hij was echt heel blij. Maar op een gegeven moment sprak ik de legendarische woorden: “Sorry, Bert, maar ik zit op een heel belangrijk telefoontje uit Praag te wachten.” Een zin die eigenlijk alleen is voorbehouden aan B-acteurs in foute Hollywood films of aan karikaturale personages uit Nederlanse thrillers. En nu zei ik het zelf. Mijn vriend hing meteen op.
Wat bleek: ik had drie oproepen gemist. Maar het sms-je van Marieke sprak voor zich: “Ik hoop dat ik juist geantwoord heb op wat inspirerend leiderschap is… Want we hebben met KPN de Award binnen in de categorie Change Communication!” Ze miste ons, schreef ze. Bloednerveus was ze het podium opgeklommen om iedereen te bedanken. Op de vraag ‘wat vind jij ‘Inspiring Leadership’ had ze de zaal betoverd met ‘Gewoon: geloven, beloven, doen!’ en dan in het Engels. Na haar bericht ben ik keihard voor haar gaan duimen (zij was zelf in de categorie Benelux genomineerd). Maar daar bleef het bij een nominatie. En zo kon het gebeuren dat terwijl ik met mijn vriend aan de telefoon zat, zij de European Excellence Award in ontvangst nam. De rest van de avond was heel veel getwitter en ge-sms en gedoe, en heel veel statusupdates. Lang leve de social media.
Vanmiddag heb ik net zo lang mijn Teletekst-app gepijnigd tot hij eindelijk bij vlucht EZY3808 de verwachte aankomsttijd prijsgaf. Ze waren zelfs tien minuten voor de geplande aankomsttijd op Schiphol. Het kan dus wel. Ik ben naar Schiphol gereden, met een mooie bos bloemen. En toen Marieke de deur van Arrivals 4 uitkwam heb ik haar die bloemen in de armen gedrukt en deze foto gemaakt. Daarna heb ik haar vriendelijk (maar ook een tikje obsessief) gevraagd haar koffer open te maken en me de Award te laten zien. Dat deed ze. Ik mocht hem zelfs mee naar huis nemen! Daarna dronken we 2 kopjes Starbucks en daarna reisde zij vrolijk verder. Lekker naar huis.
Om een lang verhaal kort te maken: Ladies and Gentlemen, we got him!