Wat is er toch aan de hand met de Nederlandse heldenverering. Waarom gaan wij altijd op zoek naar de schurk, en maar zelden naar het edele, het nobele? Waarom verschijnen er zo weinig positieve biografieen over ex-ondernemers en ex-bestuurders? Is het dan echt zo dat macht corrumpeert en dat daardoor de dadendrang van de hoofdpersoon bezoedeld raakt, of heerst in Nederland vooral een zeikcultuur?
In Trouw staat vandaag een opinieartikel waarin Peter van den Besselaar en ik een lans breken voor nieuwe Nederlandse verhalen. Het artikel is hier te vinden. En lees vooral ook de reacties, ze zijn veelzeggend.
