Komende week ga ik kennismaken met de afdeling communicatie van de Tweede Kamer. Een paar van hen zouden bij een lezing in Utrecht aanwezig zijn, maar kwamen vast te zitten in het verkeer. En dat terijl ik me juist had voorbereid op een pittig debat over de toekomst van onze parlementaire democratie. Want eerlijk is eerlijk: al die Blackberryende kamerleden maken de perceptie over de diepgang van de gevoerde debatten er niet beter op. Ooit, in 2006, was ik bij de inaugratie van een vriend van me die kamerlid werd, het was mijn eerste bezoek aan de kamer, en ik was diep onder de indruk. Hij ook. Daar stond een trotse volksvertegenwoordiger, en ik was trots hem te kennen.
Hoe anders is het als ik tegenwoordig naar Politiek24 kijk. Het is een van mijn favoriete kanalen geworden, bij gebrek aan beter. Ik blijf er altijd even hangen om me te vergapen aan de lege bankjes en de mensen die constant in- en uitlopen. En als het wel een uitverkocht huis is, inclusief een goed bezet vak K, schrik je van de multitaskende kamerleden. Iedereen zit voortdurend zijn mail te checken of smsjes te sturen. Twitteren tijdens de debatten schijnt inmiddels door de voorzitter te zijn verboden, het wachten is op de eerste fractie die al laptoppend de debatten volgt, en waarom niet? Het debat voor het oog van de camera’s wordt er ook niet beter op. Populisten die gniffelend naar het spreekgestoelte lopen omdat ze weten dat hun eerste zin zal inslaan als een bom. Fractieleiders gedragen zich voor de interpellatiemicrofoons als ware kijkcijferkannonnen, hun onderbrekingen lijken vlijmscherp maar de vragen kunnen eenvoudig worden ontweken, de essenties omzeild, door dezelfde antwoorden een keer of vier te geven.
Terwijl buiten de muren van de Kamer de wereld in sneltreinvaart verandert, veranderen binnen alleen de omgangsvormen. Van brutaal onderbreken tot onbeschoft en rechtstreeks beledigen. Soms loopt een complete fractie de Kamer uit om zo te laten zien niet langer aan het debat mee te willen doen. Zelfs de voorzitter weet het soms niet meer. En dat terwijl de camera’s draaien en alles meedogenloos registreren. Het transparantietijdperk kent niet alleen winnaars, misschien is de politiek in het algemeen en de Tweede Kamer in het bijzonder wel een van de grootste verliezers.
Volgende week ga ik de mensen van de Dienst Communicatie vragen wat ze al die bezoekende schoolklasjes tijdens een rondleiding vertellen. Wat ze vertellen over de gebruiken, de principes en fundamenten van dit huis, wat ze vertellen over de taken en bevoegdheden van de Kamerleden. Ik ben benieuwd hoe ver die verhalen afliggen van de werkelijkheid die iedere dag te zien is op Politiek24. Misschien is ook de Tweede Kamer toe aan een nieuwe verhaal. Een verhaal dat binnen en buiten de Kamer met de zelfde waarachtigheid kan worden verteld, een verhaal dat recht doet aan beide werkelijkheden.
