Op 17 mei 2010 zat ik om zes uur ‘s ochtends in een taxi op weg naar Schiphol. We gingen op vakantie. In drie weken Amerika zouden we via de Pacific Coast Highway 101 van Seattle bovenlangs het Olympic National Parc langs de kust naar San Francisco reizen. Toen ik, nog half slaperig, de nieuwslezer op de radio het bericht hoorde voorlezen, geloofde ik eerst mijn oren niet. Dit kon niet waar zijn. Net nu wij naar Amerika zouden vliegen, was er een vulkaan op IJsland as gaan spuwen. Het luchtruim naar Amerika was gesloten. En ik dacht: zou het echt dicht zijn?

Toen ik met mijn koffer de vertrekhal binnenwandelde, keek ik als eerste naar de borden met vertrekkende vluchten en zag ik tot mijn opluchting dat er bij onze vlucht naar Seattle niets stond vermeld. Gelukkig, dacht ik, hij gaat gewoon. Maar toen we wilden inchecken, werden we gedecideerd weggestuurd. Buiten stond dezelfde taxichauffeur op ons te wachten. Hij reed ons netjes terug naar huis, en gaf ons zijn kaartje, zodat we hem konden bellen zodra we weer konden vertrekken.

Het liefst wil je dat alles gaat zoals gepland. De dingen doen op een manier waarvan je weet dat ze nu eenmaal het beste werken. Gewoon: een dag van tevoren inchecken, naar Schiphol gaan, je bagage afgeven, langs de douane, koffie drinken en wachten, een gesprekje met de Amerikaanse immigratiebeambte, instappen en wegwezen. Als er dan ineens iets mis is, is de eerste reactie er een van ontkenning. En na wat vloeken, razen en tieren, treedt – zeker in dit geval – meestal al snel de fase van acceptatie in. Het is niet anders. Gewoon even wachten tot het voorbij is en daarna weer verder gaan met wat je eerder van plan was. Misschien ondertussen even iets anders doen om de verloren tijd niet helemaal onbenut te laten.

Thuis moesten we wachten op verdere instructies. Ik boekte ons direct op de eerstvolgende vlucht en hield op Teletekst en internet de situatie rond de aswolk in de gaten. De hele dag maakten we ons zorgen over ons krappe reisschema, over de eerste hotels die we onderweg al hadden geboekt. Ik zag mijn hele vakantie in het water vallen. Kutvulkaan!

Mensen hebben een haat-liefde verhouding met verandering. We houden ervan, maar alleen op momenten dat het ons uitkomt. Als de dingen niet of anders gaan dan vooraf bedacht, gaan we mopperen. Voor veel betrokkenen doemen verandertrajecten op als de plotselinge rook uit een IJslandse vulkaan.

Dit artikel is een fragment uit Change the Script. Het  verscheen eerder op de site van Bex*communicatie.