Ooit, in een ver verleden studeerde ik elektrotechniek aan de HTS aan de Oudenoord in Utrecht. Het waren lange dagen met een dikke schooltas vol boeken en multomappen. En met heel veel wiskundige formules waar ik inmiddels niets meer van begrijp. Vierhonderd jongens en twee meisjes (die met de kerst alweer waren vertrokken) deden stuk voor stuk hun best om ingenieur te worden (ing. welteverstaan, geen ir.). In het eerste jaar leerden we smeden, lassen en draaien, met een veiligheidsbril en een haarnetje op. Dat was raar, want het had niets met solderen te maken. En we hadden twee uur gym per week op die school, dat vond ik eigenlijk nog het raarste vak.
Het was de tijd van wel of geen neutronenbom dus af en toe werd er in de kantine fel gedebatteerd over de kwalijke invloed van techniek op onze samenleving. Maar daartegenover stond het wonder van de computer, en wie wilde er nou niet weten hoe de computer precies werkte en hoe je hem moest programmeren? Ik was tegen de neutronenbom en ik was voor de computer; mijn eerste exemplaar heb ik zelf in elkaar gezet. En uiteindelijk lukte het me ook nog om af te studeren en werk te vinden. Maar het ingenieur zijn lag me niet. Na vier jaar werd ik gestrikt om in de reclame te gaan. De rest is geschiedenis.
Binnenkort ga ik terug naar school, als docent op de Hogeschool Utrecht om precies te zijn. Voor het Centrum voor Communicatie en Journalistiek mag ik dit najaar de cursus Storytelling verzorgen. Op vier woensdagen in november en december gaan we ons verdiepen in de wonderlijke wereld van organisatieverhalen en de rol van de corporate story. Met veel aandacht voor achterliggende theorie, een verkenning van alle beschikbare verhaaltechnieken en veel voorbeelden uit de dagelijkse praktijk. En er zit ook een uitdagende opdracht bij. Meer informatie over de cursus vind je hier. Er zijn nog enkele plaatsen vrij, dus inschrijven is mogelijk. Als je net als ik een hartgrondige hekel hebt ontwikkeld aan een overdosis wiskunde, moet je zeker komen!
